بتن پلیمری چیست؟ + جدول مزایا و معایب بتن پلیمری ابزارینو

LMC دارای قابلیت پیوستگی عالی به بتن قدیم است و از دوام زیاد در مقابل محلول های مخرب نیز برخوردار است؛ بنابراین عمدتا برای روکش های کف های صنعتی و نیز برای بازسازی دال های آسیب دیده به کار گرفته قالب گستر سپنتا می شود. توجه داشته باشید که برای کارایی حداکثر مواد افزودنی، میکس آن با مواد اولیه بایستی به طور کامل صورت گیرد. مقدار مونومری که باید برای اشباع بتن استفاده شود به مقدار آب و هوای موجود در حفرات بتن بستگی دارد. گاهی با حرارت دادن، آب منفذی بتن را خارج میکنند تا مونومر جایگزین آن شود. همچنین با ایجاد خلا و مکش هوای محبوس در منافذ بتن را تخلیه میکنند تا حجم مونومری که بتن را اشباع مینماید، بیشتر شود.

• خواص چسبندگی بتن پلیمری باعث می شود که بتن های پلیمری و معمولی بر پایه سیمان بتوانند ترمیم شوند.
• در مواردی که هدف اصلی دوام عالی مصالح در برابر سایش، عمل یخ زدگی و تهاجم ناشی از محلول های شیمیایی قوی می باشد، توجه زیاد و ویژه ای به استفاده از PIC شده است.
• در مواردی که از سنگدانه های بسیار ریز استفاده می شود یا سطح مورد نظر دارای تخلخل فراوان است و یا اینکه نرخ تبخیر از روی سطح بتن بسیار سریع اس، می توان از از نسبت های آب به سیمان بالاتری (حتی تا 0/6) نیز استفاده کرد.
• بتن های مسلح به الیاف پلیمری بر خلاف ملات های اپوکسی هنگام پلیمری شدن دچار انقباض حجمی می شوند و مشکلاتی مثل ضریب انبساط حرارتی را نخواهند داشت.

اشباع مونومر و پلیمریزاسیون بعدی جزء آخرین روش‌ها جهت کاهش تخلخل، افزایش مقاومت مخلوط بتنی و سایر ویژگی‌ها است. بتن پلیمری، بتنی متخلخل است و این تخلخل در اثر حفره‌های هوا، حفره‌های آب یا خاصیت ذاتی ساختار ژل مانند آن پدید می‌آید. خصوصیات دوام PIC، نوید بخش اصلاح زیر کار بتن، در ترمیم بتن عرشه های پل ها است.

البته از معایب بتن پلیمری تزریقی می توان به پیچیدگی فرآيند تولید آن نسبت به بتن معممولی و قیمت بالای آن اشاره کرد. از بتن های پلیمری تزریقی در مرمت و مقاوم سازی ساختمان های قدیمی و اجزای آنها، سخت سازه هایی با عملکرد مطلوب، تانکرهای ذخیره ی آب دریا، تاسیسات نمک زدایی و آب مقطر، سازه های دریایی و … بتن های معمولی از مقاومت لازم در برابر عوامل خورنده برخوردار نیستند. به همین دلیل یکی از مشکلات متداول در بتن پلیمری، خوردگی بتن توسط گازهای خورنده و مایعات است. با کمک مواد پلیمری می توان بتنی تولید کرد که کمبود مقاومت بتن های معمولی را در برابر خوردگی جبران کند.

کاربرد بتن پلیمری

منومرهای دیگر چنین مشکلی ایجاد نمی کنند، اما بعضی از آنها فرار بوده و بسرعت بخار می شوند. در این موارد استفاده از وسایل بدون جرقه ضروری است و باید احتیاط های لازم صورت گیرد. ابتدا هوا را از منافذ باز خارج می کنند سپس منافذ باز را به وسیله ی انتشار یک منومر با ویسکوزیته پایین اشباع می کنند و درجا منومر یا ترکیبی از پلیمر – منومر ، پلیمریزه می کنند که این عمل را با استفاده از روشهای اقتصادی و معمولی انجام می دهند . مهمترین عامل نا مناسب برای استفاده از این فر آورده ها قیمت نسبتا” زیاد آنهاست به طوری که منومر استفاده شده در آنها گران قیمت می باشد و فرآیند تولید نیز پیچیده تر از بتن اصلاح نشده می باشد . نتیجه تزریق بتن بهبود قابل ملاحظه ای در مقاومت کششی ، فشاری و ضربه ای ، تقویت دوام و کاهش نفوذپذیری در مقابل آب و محلولهای نمک آبی از قبیل سولفاتها و کلرید ها ایجاد می کند. جذب آب هم کاهش یافته و مقاومت در مقابل پدیده یخ _ ذوب بطور چشمگیری تقویت می شود .

مشخصات بتن پلیمری

با توجه به پیشرفت علم و تکنولوژی در قرن اخیر، علم شناخت انواع بتن و خواص آنها نیز توسعه قابل ملاحظه ای داشته است، به نحوی که امروزه انواع مختلف بتن با مصالح مختلف تولید و استفاده می شود و هر یک خواص و کاربری مخصوص به خود را داراست. اکثر مواد و مصالح طبیعی به دلیل ناپیوستگی‌های سطحی و ترکیباتی که در خود دارند دارای مقاومت لازم برای تحمل تنش‌های زیاد نیستند و لازم است تا با مواد دیگری مسلح شوند. دانشمندان به دنبال موادی هستند که در ضمن مسلح کردن بتن، دارای وزن کمتر، مقاومت بیشتر در برابر عوامل جوی‌، رفتار بهتر در بارگذاری‌های متناوب باشد و بتواند مقاومت خود را در دماهای بالا مثل دمای کوره حفظ کند. بتن پلیمری مخلوطی متشکل از الیاف‌، رزین‌های پلیمری و سنگ دانه‌های ریز دانه و درشت دانه است.

بتن پلیمری حالت جامد

اما این نوع بتن، در برابر رطوبت هوا ضعف‌هایی دارد و نمی‌توان از آن در مکان‌های مرطوب استفاده کرد. معمولاً پلیمر مورد استفاده بین 10 تا 20 درصد وزن سیمان موجود در بتن می‌باشد. همچنین برای مخلوط‌هایی که از لاتکس استفاده می‌کنند، نسبت آب به سیمان برای آن که بتن کارایی لازم را داشته باشد، بایستی بین 0٫3 تا 0٫4 باشد؛ برای مخلوط‌هایی که از اپوکسی استفاده می‌کنند، نسبت آب به سیمان باید بین 0٫25 تا 0٫35 باشد. در بیشتر موارد از بتن پلیمری به عنوان لایه‌ی پوششی استفاده می‌شود، که در این حالت بتن دوام و پرفورمانس بسیار بالایی دارد. یکی دیگر از ویژگی‌های اصلی و خوب بتن پلیمری که مورد توجه بسیاری قرار می‌گیرد، کارایی بالا و سهل بودن بتن‌ریزی می‌باشد.

بتن پلیمری اختلاط شده با استفاده از ابزار و روش های مشابه بتن معمولی اجرا می گردد اغلب مخلوط های بتن های پلیمری خود تراز بوده و نیازمند حداقل عملیات پایانی می باشند. لرزش مکانیکی سبک صرفا برای ضخامت های بیش از ۲ تا ۳ اینچ لازم می باشد پس از اینکه بتن پلیمری جای دهی و سفت گردید، باید به سرعت با ماله چوبی و یا فلزی پرداخت و هموار شود. اگر ماله کشیدن زیاد تکرار شود ، این پوسته پاره شده و شکل نامناسبی را در سطح به وجود می آورد. بتن های پلیمری تنها پس از چند ساعت از اختلاط و جا گیری می تواند مورد بهره برداری قرار گیرد. این ویژگی ها باعث می شود تا بتن های پلیمری برای ایجاد پوشش محافظتی روی بتن های معمولی در معرض محیط های به شدت خورنده، مفید باشند .